Normaal zouden we de Crêtes de Spa lopen. Maar Decathlon vond het nodig om van deze sympathieke wedstrijd een commercieel massa spektakel te maken. En dus haakten wij af en gingen op zoek naar een alternatief. En dat hebben we ons geen seconde beklaagd.
Dit euvel maakte de wedstrijd nog een pak zwaarder: het is niet eenvoudig lopen als je geen hand voor ogen ziet en elke pas een verrassing oplevert. Als je nooit weet waarop of waarin je voeten terecht gaan komen. Bij momenten - vooral in de afdalingen - was het zelfs gevaarlijk. Gelukkig hebben we beiden dit avontuur overleefd zonder een blessure op te lopen.
Al na een goeie kilometer kropen we de eerste terril op. Er kwamen zelfs touwen bij te pas. Boven aangekomen begon Willem direct foto's te maken. Ondertussen werden we langs alle kanten voorbijgestoken en dat was niet naar mijn zin. Ik maande hem dan ook aan om verder te lopen.
Na iets meer dan zestien kilometer vernamen we van een attente seingeefster dat ik eerste dame op de 27 km was. Het gaf me vleugels. Vanaf dan was ik niet meer te houden. Ondanks het gebrek aan lange duurlopen in mijn training liep ik nog heel gemakkelijk.
Er volgden nog verschillende lastige stukken maar ik genoot. Het gaf een zalig gevoel om regelmatig iemand voor bij te kunnen steken. Naar het einde toe kreeg ik dan toch nog een dipje maar ondertussen konden we de aankomst al ruiken. En zo mocht ik onverhoopt, en zonder er echt voor te gaan, als 1e dame op het podium.
Zie uitslag. Meer fotos bij Albums.