Na een goeie 13 km werden we voor de eerste keer het slachtoffer van sabotage. Volgens de GPS van Willem moesten we rechtdoor maar de pijl wees naar rechts. We twijfelden even maar beslisten om bij de groep te blijven. Er volgden echter geen nieuwe pijlen - een veeg teken. Via een paar drukkere wegen kwamen we uiteindelijk toch terug op het parcours.
Iets verderop was het weer prijs. De pijl wees naar rechts, de GPS naar links. We volgden opnieuw de lopers voor ons maar na een paar honderd meter werden we door een wild gesticulerende automobilist aangemaand om rechtsomkeer te maken. Willem had ondertussen al 16,5 km opgemeten en stilaan begonnen we te vrezen dat we de bevoorrading (en de splitsing) hadden gemist. Op de GPS konden we zien dat dat (gelukkig) niet het geval was. Na 17 km waren we eindelijk daar.
We namen afscheid van mekaar. Ik moest naar links, Willem naar rechts. Ik zocht mijn eigen tempo en nam de tijd om hier en daar een fotootje te nemen. Het was moeilijk lopen op een keihard bevroren ondergrond die compleet kapot gereden was door tractors, mountainbikes en paarden. Voor ons was dit niet echt een trail: veeleer een jogging met hier en daar een beetje 'off-road'. Lange stukken asfalt en kasseien volgden mekaar op. Bossen hebben we nauwelijks gezien.
Dit alles was niet zo goed voor mijn benen. Naar het einde toe liep ik wat geforceerd waarschijnlijk omdat ik niet voluit wou gaan en me teveel inhield. Ik ben nog altijd voorzichtig: liever nu wat trager dan morgen niet te kunnen lopen.
De 22 km werden er uiteindelijk 23,5. Ik finishte in 2u22', net geen 10k m/u. Daar kan ik best vrede mee nemen.
Na afloop sprong ik snel onder de koude :-( douche. Dan was het wachten op Willem. Hij liet me via sms weten dat hij pijn had aan zijn linker been en dat hij er wat langer over zou doen. Mijn geduld werd op de proef gesteld maar na 3u54' was het zijn beurt om de finish te overschrijden.
Zie onder voor nog meer foto's.