En zo vertrokken we zaterdag ochtend richting Luik voor ‘Le Trail, Ca Flémalle’.We arriveerden ruim op tijd. De inschrijving verliep bijzonder vlot. We konden kiezen uit 3 afstanden (10, 20 of 33km). Als duursporters gingen we uiteraard voor de langste afstand.
We stonden ontspannen aan de start te midden van veel volk. We keken onze ogen uit: sommige lopers waren uitgedost voor een ware survival raid, bij anderen leek het alsof ze kwamen voor een road jogging. We maakten een praatje met mede-blogster Wisken Beeckman (foto 1) van Het grote beest. Lees zeker ook haar verslag!
Iets na 10 uur werd het startschot gegeven. Totaal niet wetend wat ons te wachten stond begonnen we er aan. Al na een paar 100 m werd het ganse pak op een lint getrokken voor de eerste single track. Stiekem had ik gehoopt van aan 6 min/km te kunnen lopen maar als snel moest ik dat herzien. Het parcours leende zich daar helemaal niet toe! (foto 2, 3, 4 en 6).
Na 3 km dacht ik ‘waar ben ik aan begonnen!’ Dit was geen gewoon duurloopje met wat bergjes in! Aan uithouding heb ik geen gebrek maar ik kwam duidelijk kracht te kort. En het ontbrak me ook aan lef!
In de technische afdalingen durfde ik me gewoon niet laten gaan. We verloren systematisch terrein op de andere deelnemers omdat die veel sneller naar beneden durfden gaan. Dat Willem dit graag doet wist ik al en hij is ook veel behendiger dan ik. Maar al doende leerde hij mij van alles bij en zo ging het steeds iets vlugger, vlotter. Naar het einde toe durfde ik me gecontroleerd van boom tot boom laten vallen.
Sommige stukken naar beneden deed ik gewoon op mijn achterwerk. Het verstand op nul en me gewoon laten gaan :-). Op de meeste steile beklimmingen werd er door iedereen gestapt.
Over de eerst 9km deden we 1u12’. Na 10km liepen we door het kasteel (foto 7) en kort nadien was er een bevoorrading met drank, peperkoek, koekjes, chocolade, rozijnen, bananen.
Daarna kwam er een heel technisch stuk. Klimmen, klauteren, steile afdalingen, een echte survival track. Ik probeerde houvast te vinden aan de bomen links van me maar het was daarbij constant opletten dat ik niet in de prikkeldraad terecht kwam!
De natuur was prachtig en we liepen bijna voortdurend in het bos. We hebben bijzonder weinig asfalt gezien. Het was steeds maar draaien en keren op smalle paadjes tussen de bomen. Willem was in zijn nopjes. Dit is echt iets voor hem. Ik had ondertussen in mijn hoofd ook de omschakeling gemaakt dat dit in niets kan vergeleken worden met zelfs de zwaardere joggings (genre Battice). We lachten er zelfs nog om. Van aan de autosnelweg was het vertrek namelijk aangegeven met bordjes waar ‘JOGGING’ op stond.
Op 15 km was de laatste splitsing. Hier namen we afscheid van de lopers op de 20 km. Ondanks het feit dat de vermoeidheid van de Katarina jogging zich liet voelen, dachten we er geen moment aan om vroeger te stoppen. Als volleerde trail-lopers (hm!) gingen we voor de volle 33km!
Stilaan begonnen we lopers in te halen. Het parcours was iets minder zwaar en op de loopstukken haalden we vlot 5min30/km. Ik had schrik dat ik na het wandelen moeite zou hebben om op gang te geraken en weer het juiste loopritme te vinden maar wonder boven wonder lukte dat telkens weer heel goed.
Na 21 km dachten we aangekomen te zijn bij de tweede bevoorrading. Het bleek echter om 2 barmhartige Samaritanen te gaan. Onze drinkzak van 2 liter was bijna leeg en dankbaar lieten we hem opnieuw vullen.
Stilaan konden we beginnen af tellen! Er volgden echter nog verschillende zware stukken: een steile helling op asfalt (tot 23%), een doortocht door een boomgaard in half lang gras etc. Mijn benen verzuurden en zowel klimmen als dalen werden pijnlijk! En toch slaagden we er steeds in om opnieuw te beginnen lopen.
Rond kilometer 30 begonnen we aan het ‘dessert’. Eerst was er een moeilijke en technische passage door een beek met steile wanden. Er stond weinig water in en het was vooral ploeteren in de modder. Ik zocht behoedzaam mijn weg met als gevolg dat we werden ingehaald door twee deelnemers die we eerder op een loopstuk vlot voorbij waren gegaan. Vervolgens moesten we via touwen uit de beek klimmen.
Er volgde een lange en steile helling. Waarna we via touwen in ware commando stijl terug naar beneden mochten. Dit was totaal nieuw voor mij maar het ging me heel goed af.
Voor de laatste maal mochten we - via waarschijnlijk de zwaarste helling van de dag - terug naar boven klauteren. Na nog een kilometer doorbijten over golvend parcours finishten we in 4:35:50.
De uitslag van Le Trail, Ca Flémalle 2012 staat bij de uitslagen.
Voor een impressie: zie het filmpje onderaan (editie 2011).