Zaterdag trokken we naar Lasne voor de Trail de la Mazerine. Ik was ingeschreven voor de 22 km, Willem voor de 35 km.

De splitsing voor de 22 km en de 35 km lag na de bevoorrading, op +/- 15 km. Tot daar zouden we samen lopen. Voor de start had ik het behoorlijk koud maar eenmaal aan het lopen ondervond ik geen last meer. Op sommige stukken stond er een ijzige tegenwind. Gelukkig kon ik me wegsteken achter mijn haas. 

Na een goeie 13 km werden we voor de eerste keer het slachtoffer van sabotage. Volgens de GPS van Willem moesten we rechtdoor maar de pijl wees naar rechts. We twijfelden even maar beslisten om bij de groep te blijven. Er volgden echter geen nieuwe pijlen - een veeg teken. Via een paar drukkere wegen kwamen we uiteindelijk toch terug op het parcours.

Iets verderop was het weer prijs. De pijl wees naar rechts, de GPS naar links. We volgden opnieuw de lopers voor ons maar na een paar honderd meter werden we door een wild gesticulerende automobilist aangemaand om rechtsomkeer te maken. Willem had ondertussen al 16,5 km opgemeten en stilaan begonnen we te vrezen dat we de bevoorrading (en de splitsing) hadden gemist. Op de GPS konden we zien dat dat (gelukkig) niet het geval was. Na 17 km waren we eindelijk daar.

We namen afscheid van mekaar. Ik moest naar links, Willem naar rechts. Ik zocht mijn eigen tempo en nam de tijd om hier en daar een fotootje te nemen.  Het was moeilijk lopen op een keihard bevroren ondergrond die compleet kapot gereden was door tractors, mountainbikes en paarden. Voor ons was dit niet echt een trail: veeleer een jogging met hier en daar een beetje 'off-road'. Lange stukken asfalt en kasseien volgden mekaar op. Bossen hebben we nauwelijks gezien. 

Dit alles was niet zo goed voor mijn benen. Naar het einde toe liep ik wat geforceerd waarschijnlijk omdat ik niet voluit wou gaan en me teveel inhield. Ik ben nog altijd voorzichtig: liever nu wat trager dan morgen niet te kunnen lopen.

De 22 km werden er uiteindelijk 23,5. Ik finishte in 2u22', net geen 10k m/u. Daar kan ik best vrede mee nemen. 

Na afloop sprong ik snel onder de koude :-( douche. Dan was het wachten op Willem. Hij liet me via sms weten dat hij pijn had aan zijn linker been en dat hij er wat langer over zou doen. Mijn geduld werd op de proef gesteld maar na 3u54' was het zijn beurt om de finish te overschrijden. 

Met de uitslag is er duidelijk wat fout gelopen. Blijkbaar is mijn tijd opgenomen toen ik na het douchen mijn chip ging terug geven in plaats van bij aankomst. Hierdoor heb ik een half uur extra aan mijn broek :-(.

Zie onder voor nog meer foto's.

Zaterdag namen Willem en ik deel aan de Leopoldsloop in Watervliet. Willem had zich ingeschreven voor de 27 km, ik hield het voorlopig nog bij 12 km.

Blijkbaar waren er in januari na de halve marathon nogal wat klachten geweest over gevaarlijke toestanden op de modderige wegen. Bovendien was een stuk van het parcours langs de vaart verboden terrein door werken. Het resultaat was een gewijzigd parcours waardoor we een pak meer beton en asfalt te verwerken kregen. Maar dat was ook het enige minpuntje. Het weer zat vandaag mee en er was veel minder wind dan in januari.

Willem startte als eerste kort na 14 uur. Hij was van plan om het rustig aan te doen en er een duurloop training van te maken. Hij liep de hele wedstrijd een egaal tempo van 4’50”, een tikje sneller dan initieel vooropgesteld (5’).

Een half uurtje na Willem mocht ik starten samen met de 6 km lopers. Ook voor mij was het vandaag maar een training. Met een klein spurtje op het einde kon ik mijn tijd nog net onder het uur houden. Ik werd daarmee derde dame en waarschijnlijk eerste veteraan.

Dan moest ik nog zo’n 40 minuten wachten op Willem die na 2 uur en 10 minuten over de finish kwam.

Zie uitslag.

Willem trok vandaag (alleen) naar Hennuyères voor Le Trail des Bosses (45 km). Hieronder vind je zijn verslag.

Vertrek bij -1°C en een heldere lucht. Ideaal loopweer. Onderweg zakt de temperatuur steeds verder en de blauwe hemel maakt regelmatig plaats voor dichte mist. Bij aankomst is het -4°C en de straten van Hennuyères liggen er glad bij.

Ik vind vlot een parkeerplaats en haal mijn rugnummer en plooibare beker af. De accommodatie (lees toiletten) is duidelijk niet voorzien op deze massa: zowel bij de mannen als bij de vrouwen staan er lange files.

Kort voor 11 uur begeef ik me naar de start. De mensenzee groeit aan. Regelmatig moeten we uiteen om een auto door te laten. Dat gebeurt niet altijd even vriendelijk. Wat hebben we vandaag geleerd? Sommige automobilisten rijden liever over iemand zijn voeten (dat is gelukkig niet gebeurd) dan een blokje om. Een hilarisch moment volgt als er een wave wordt ingezet om een politie auto door te laten.

Het wachten in de kou duurt te lang. De organisatie is nergens te bespeuren. Ik zie wel een aantal collega bloggers zoals Peter en Patrick. Er komt geen toelichting over het parcours of de signalisatie. En dan plots, zonder duidelijk signaal, zetten de eerste lopers zich om 11u15 in beweging. We zijn vertrokken!

Mijn hartslag ligt van bij het begin te hoog. Komt het door het snot in mijn kop? Ben ik te warm gekleed? Spannen mijn kleren te hard of knelt er een belt of riem van mijn rugzak (feit is dat ik het gerust met wat kilo’s minder zou kunnen stellen :-). Maar buiten pijn aan mijn sinussen heb ik er weinig last van. Het doel vandaag is maximaal genieten en tijd te nemen om foto’s maken. Mijn eindtijd is bijzaak.

Na een goeie 6 km komen we bij de eerste muur. Ik besluit niet in de file te gaan staan (dat doe ik in de week al genoeg) en wijk wat meer uit naar rechts. Zo komen we ook boven.

Tot tweemaal toe loop ik verkeerd omdat ik blindelings vertrouw op de lopers voor me. Zo kom ik al snel aan wat extra meters. Wat later nemen we afscheid van de 25 km lopers. Aan het einde van Bosse 6 stel ik vast dat ik net zo goed naar huis zou kunnen lopen (zie onderstaande foto). Ik hoor een man van de organisatie aan de telefoon zeggen ‘dat ALLE lopers al bijna gepasseerd zijn’. Dat werkt toch wel wat op mijn humeur en ik besluit een versnelling hoger te schakelen.

Dat had ik beter niet gedaan want na het nemen van onderstaande foto loopt het fout.

In mijn zeven haasten zie ik de pijl naar rechts vlak na de tunnel niet die ons op het pad bovenop de tunnel moet brengen. Na een paar honderd meter begin ik nattigheid te voelen. Ik kijk regelmatig ongerust achterom maar stel vast dat een paar lopers mij nog altijd volgen. Bij een splitsing zonder pijlen wacht ik hun op. We lopen nog wat verder maar dan is iedereen ervan overtuigd: we zijn verkeerd. Dan zien we de andere lopers links boven ons lopen. We moeten helemaal terug tot aan de tunnel. Het hele voorval levert ons een extra kilometer op.

Half wedstrijd komen we bij de eerste ravito. De lopers van de 25 km hebben zich tijdelijk weer bij ons gevoegd. Tijd om de coach in te lichten per SMS: Zijn met kwartier vertraging gestart. Al 20 km gelopen in 2u04. Wel al 3 keer verkeerd gelopen. Zal dus iets meer zijn. Gestopt om te eten. Noot: alle vermelde afstanden zijn gemeten met mijn eigen GPS. Uit ervaring weet ik dat - vooral in de bossen - de werkelijk gelopen afstand meestal groter is.

Door de weersverandering van de laatste dagen ligt het parcours er grotendeels perfect bij: niet te vettig maar zeker ook niet te hard. Echter, naarmate de tijd verstrijkt en er meer lopers passeren verandert de ondergrond steeds meer in een echte blubber.

Ik sla een praatje met Vanessa en we wisselen fototoestellen uit om van mekaar een foto te maken – helaas met teveel tegenlicht.

De zoveelste pittige afdaling gevolgd door een tweede SMS naar de coach: 30 km in 3u15. Begin het stilaan te voelen.

Ik bereik het 36 kilometer punt na 4 uur. Er volgt een tweede muur.

Marathon in 4u47. Sommige mensen zouden er geld voor geven :-). Nog even doorbijten. Ik finish moe maar zeer voldaan in 5:02:19.

Zie uitslag.

Meer foto's onder.