Bij het ontbijt spotten we een eerste bekend gezicht. Een paar tafels verder zit Benoni van Butsele. Bij de opwarming zien we Koen Vansteenkiste druk in gesprek met een Anderlecht supporter??? Op de eerste rij in ons startvak staan clubgenoot Kristof Dekens (PR van 2u55’59”) en Eddy Vierendeels. Naast ons staat Katrien Kinnaert (PR van 3u10’57”).
Om 10u mogen we eindelijk van start gaan. Van een echte marathonsfeer is geen sprake: geen opzwepende muziek vooraf, enkel een droog startschot.
Het plan is om ons te houden aan een gemiddelde van 4’30”/km en te zien hoe dat voelt. Het deelnemersveld ligt al vroeg uit elkaar en er komt snel ruimte vrij. We hebben direct de goede cadans te pakken. De eerste 5km leggen we af in 22’30”: zo goed als perfect. Op sommige stukken is er felle wind en ik probeer me wat te verschuilen achter Willem.
Na 10 km in iets minder dan 45 min zitten we nog steeds goed op schema. De gellekes en het water gaan vlot binnen maar toch maak ik me wat zorgen. Het super gevoel van vorig jaar in Berlijn is er niet. Ik moet te veel moeite doen om vooruit te geraken. Ik ben ook teleurgesteld in de sfeer rond het parcours. Het lijkt alsof er veel minder volk staat dan in 2009. Zijn we wel in Holland?
De eerste ronde zit er op. De halve marathon leggen we af in 1u35’20”. Het ziet er nog allemaal veelbelovend uit. Tot km 25 ging alles goed maar nu begint het pas. Ik krijg een dipje rond km 28. Het gaat licht bergop en de wind laat zich voelen. Ik besef dat het te vroeg is om het nu al moeilijk te krijgen. Er volgen verschillende moeilijke kilometers maar ik blijf tegen mezelf zeggen dat iedereen het nu wel moeilijk heeft. Ik hoop dat ik er terug door kom. Willem moedigt mij voortdurend aan. Ik tel iedere kilometer af maar besef dat het nog ver is. Te ver om goed te zijn.
De laatste 10 km worden een martelgang. Elke kilometer gaat het tempo verder naar beneden. We verliezen veel tijd. Op 34 km krijg ik een mentale tik als de ballonnen van 3u15’ ons voorbijgaan. Ik heb zin om te stoppen. Alles doet zeer en een PR zit er niet meer in. Waarom doe ik dit nog? Willem zegt: “Gewoon de ene voet voor de andere zetten en verder aan niks denken”. Ik probeer het maar iedere stap doet zeer. Rondom mij zie ik andere mensen afzien en zelfs opgeven. Op karakter loop ik door. Een tijd onder de 3u20’ is nog steeds haalbaar.
De laatste 2 km is het eindeloos draaien en keren in het centrum. Wat is nu 2 km? Drie keer niks maar als je er volledig door zit is het oneindig ver. Tergend langzaam komen de vlagjes dichterbij: nog 750 m, nog 500m. In de laatste bocht roept iemand “nog 300 m” en dan zie ik eindelijk de finish. Ik waggel onder de boog door en kompleet leeg val ik in de armen van Willem. Het rode kruis snelt op ons af maar ik heb geen hulp nodig.
Hoewel ik tevreden ben met mijn tijd van 3u18’38” had ik op basis van de goede voorbereiding wel op beter gehoopt. Maar is dat niet net de uitdaging van de marathon? Ook op de dag van de wedstrijd moet alles meezitten. En dat was vandaag jammer genoeg niet het geval.