Ofschoon de website er nogal amateuristisch uitzag en er de voorgaande jaren telkens maar een 50-tal inschrijvingen waren, kozen we toch voor Seraing. Onze verwachtingen waren niet al te hoog gespannen maar dat bleek geheel onterecht: dit was werkelijk een magnifieke trail!
Het vertrek vond plaats aan het zwembad van Seraing.
Eenmaal aangekomen spotten we de ‘usual suspects’. We groeten de funrunner (Flémalle) en maken een praatje met vinrouxh (Flémalle en Daverdisse).
Ook hier loopt de start vertraging op. Om 10u16 kunnen we er na een korte briefing eindelijk aan beginnen. Het zal een lange en hete loop worden.
We nemen ons voor om het rustig aan te doen. Maar al gauw lopen we op een single track en worden we voortgestuwd door de massa. Willem voelt zich prima. Maar ik vind dat het te snel gaat. Mijn benen zijn moe en het is nog ver. Van zodra de mogelijkheid zich voordoet laten we het tempo zakken.
Het parcours is quasi volledig onverhard en we lopen bijna altijd in het bos. Dat is een enorm voordeel bij deze temperatuur. Het hoogteverschil valt goed mee en op een paar ‘muren’ na zijn alle hellingen beloopbaar. De bewegwijzering is perfect.
Na 7 km is het mijn beurt. Ik zeg ‘pas op’ tegen Willem die achter me loopt en spring galant over een boomstam. Maar bij de landing gaat het mis. Ik schuif weg op een steen en voor ik het goed en wel besef lig ik plat op de grond. De schade valt mee en blijft beperkt tot een paar schaafwonden.
Het is mijn dag niet. De vele kilometers hangen in de benen. Ik struikel regelmatig - niet echt ideaal bij het trail lopen. Even beklaag ik het mij dat ik hier aan begonnen ben en ik verlang naar een plat stuk langs de Dender :-).
Op km 18 is de tweede bevoorrading. Ik laat mijn – bijna lege – drinkzak van 2 liter terug vullen. Ik heb zin in een cola maar dat is er niet :-(. Er zijn wel bananen, rozijnen en koekjes maar daar heb ik geen trek in.
Ondertussen voel ik me terug wat beter. Het feit dat we over halfweg zijn is daar niet vreemd aan.
De laatste 10 km is het aftellen. Sinds mijn val moet ik het zonder gps stellen dus ik vraag ik voortdurend aan Willem hoe ver het nog is. Mijn blauwe nagels doen verschrikkelijk zeer. Tot overmaat van ramp stoot ik mijn voet ook nog eens tegen een steen. Het wenen staat mij nader dan het lachen. Afdalen is bijzonder pijnlijk. We verliezen hierdoor veel tijd maar wie kan het wat schelen?
De laatste 3 kilometer wegen nog zwaar door. Mijn drinkzak is opnieuw bijna leeg. Ik heb al 4 liter water gedronken.
Tot slot moeten we nog een muur op en dan is het nog 400 m tot de aankomst. Ik finish na ongeveer 34 km als 4e vrouw in 3u55’.
Deze trail heeft ons het meeste moeite gekost van de 3. Het was nochtans niet de zwaarste - dat was Flémalle. De vermoeidheid speelde hierbij ongetwijfeld een grote rol. Volgende week wordt alvast een kalmere week met minder kilometers. Eerst wat herstellen alvorens nog 2 weken door te trainen. En dan 2 weken afbouwen naar Eindhoven…
De uitslag van de 6e La porte des Ardennes 2012 staat bij de uitslagen.